iki kişi başbaşa konuşur, dertleşir de, bir sessizlik sonrası biri, yaşanmış tüm şeyleri kabullenerek ve yaşanacak şeyleri de aynı vakarla kabulleneceğinin teminatıymışcasına sadece ‘hayat’ der ya; filmin sonunda bunu diyorsunuz. ”olmaz dediğin ne varsa hepsi olur. düşmem dersin düşersin, şaşmam dersin şaşarsın. öldüm der durur, yine de yaşarsın.” filmdeki karakterlere gerçek olsa ve bunları yaşayacaksın dense, muhtemelen hepsi gülüp geçer, ama hayat. zeki demirkubuz’un izlediğim …
